राधा

राधा भोळी कृष्णावरती भाळून गेली
भेटायाला नजरा लाखो टाळून गेली

अशा अवेळी वरमाला तिज कुठे मिळावी
दोन कळ्यांनी वरले ज्या ती माळून गेली

-स्वानंद

लेवू दे निळाई..

झेपावत्या धरेला गगना कवेत घेई
अंगांग तृप्त कर तू मज लेवू दे निळाई

आधार मीच होते दुबळ्या जगास सार्य़ा
माझ्या मनातूनी का पण शोधते निवारा
जेव्हा तुला पहाते हरपून भान जाई

देतोस रंग ओले माझ्या सुन्या मनाला
क्षितिजास रेखिसी अन सौभाग्यरूप माला
घे जिंकूनी मला तू अपुल्या गृहास नेई

मैत्रीणीस...

फुलण्यासाठी रान दिले तुज गर्द मोकळे चितार सृष्टी
नभांगणातून तुझ्या मनीच्या रंगछटांची होवो वृष्टी

चित्र रेखिता भान हरावे हरपून जाव्या सर्व जाणीवा
दु:खाचाही विसर पडो तुज सुखालाही तव वाटो हेवा

माझ्यापाशी नाही औषध सापडेल पण यात कदाचित
झटकून देशील ज्यावेळी तू तुझ्या मनातील मळके संचित

- स्वानंद

निरोप

पुन्हा एकदा हासशील का तेजस राजस लोभसवाणे
पुन्हा कधी गे भेट आपुली होईल आता देवच जाणे

विलग जाहले मार्ग आजला
विलग पाखरे दोन दिशाला,
भरती नवथरती उड्डाणे

कधी भेटलो कधी हासलो
कधी रुसलो कधी भांडभांडलो
मैत्री जपली शुद्ध मनाने

भाग्य तुझे तेजाळ फुलावे
सौख्य जगातील सर्व मिळावे
देवापाशी हेच मागणे

- स्वानंद

माझ्या व्यथे...

परतून सांग तुजला बोलावणार कैसा?
नाहीस तू मनाला समजावणार कैसा?

पुरते अटून गेले डोळ्यामधून पाणी
कल्लोळ भावनांचा मी दावणार कैसा?

जहरी तुझ्या स्वरांनी शिवलेस ओठ माझे
संवाद अंतरीचा पण थांबणार कैसा?

चाहूल पावसाची सुर्या फितूर झाली
भेगाळला उन्हाळा ओलावणार कैसा?

कंटाळलो कितीही बेरंग जीवनाला
आयुष्य तू दिलेले अव्हेरणार कैसा?

मी हात लावल्याने कोमेजली बिचारी
निष्पाप त्या फुलांना रागावणार कैसा?

ना सांगता कधीही येतेस तू समोरी
माझ्या व्यथे तुला मी हुलकावणार कैसा?

- स्वानंद

नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

ज्याची मनास भीती तेची घडे अताशा
कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा

दिसती दुभंगलेले मज सोबती जिवाचे
डोळ्यांस काय माझ्या गेले तडे अताशा?

मी बोलतो तुझ्याशी साध्यासुध्या मनाने
त्यातून शोधिसी का तू वाकडे अताशा

दूरातूनी विराणी सनई उदास गाते
ह्रदयास घाव देती अन चौघडे अताशा

इतके जपून होते ह्रदयात ठेवले की
नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

पूर्वी तुझ्या मनाशी बेबंद बोलणारे-
मन बोलता स्वतःशी का गडबडे अताशा?

इतके गढूळ झाले जीवन प्रदूषणाने
लोकांस तारणारी गाथा बुडे अताशा

हुंड्या परी अताशा गेल्या जुन्या प्रथाही
दिसतात संपलेले हिरवे चुडे अताशा

-स्वानंद

स्वप्नातले स्वप्न

पायात रुतावा काटा
ओठातून आह उठावी
अन लकेर माझ्या मनिची
ओठात तुझ्या उमटावी

सावळ्या सुखांचे स्पर्श,
मज वाटेवर भेटावे
चांदण्यात न्हाल्या रात्री
निशीगंध उरात भिनावे

वाटेवर अंथरलेली
आतूर फुले उमलावी
चाहूल तुझी घेण्याला
कानांना दृष्टी यावी

डोळ्यात मिसळता डोळे
हरपून भान विसरावे
स्पर्शातील चंद्रांनी मग
प्रीतीचे गाणे गावे

- स्वानंद

अंत

स्पंदने डोळ्यात | सांडला नि:श्वास |
संपला प्रवास | दिगंताचा ||

थांबले ना थोडे | प्राण हे उडाले |
दु:खात बुडाले | घरदार ||

एकटा चालला | सोडूनी सोयरे |
साथ फक्त उरे | पावकाची ||

शांतवी शेवटी | माता गोदावरी |
नात्यांची उधारी | पुरी फिटे ||

'स्वानंदा' तू जाण | नश्वर जगाला |
आणि शाश्वताला | चित्ती धरी ||

सारथी

लगाम हाती आयुष्याची डोळ्यामध्ये क्षितीज वेडे
असा सारथी आयुष्याचा चौखूर उधळी अपुले घोडे

दर्‍या लागल्या दु:खांच्या कधि स्वर्ग सुखांचे पर्वत सुंदर
नजर विषारी काळाची अन करते माझा प्रवास खडतर

'कर्ण' जरी मी नाही ठरलो फिकीर नाही त्याची मजला
पूर्ण राहिलो प्रामाणिक मी माझ्या गहिर्‍या आयुष्याला

-स्वानंद

छोट्या बहराची गझल

टाक थोडे
हाक थोड

दाविसी का?
झाक थोडे

ताठ का तू?
वाक थोडे

लपव भांडे
ताक थोडे

नथ बुलाखी
नाक थोडे

वाट लंबी
चाक थोडे

पिंड शिवण्या
काक थोडे

आग खोटी
खाक थोडे

पोर वाया
धाक थोडे

ई-जमाना
डाक थोडे

ताक मोठे
डाक थोडे

-स्वानंद

आभाळ लागले मिळू

आता कुठे उजाडले आभाळ लागले मिळू
सविता प्रकाश लागला या चांदण्यात विरघळू

वेडेपणा सुखावला मी पाहिले जधी तुला
तव चोरटा कटाक्ष गे मग लागला जिवा छळू

येशील भेटण्यास तू जेव्हा पुन्हा मला प्रिये
प्राणात माळ केवडा दोघे मिठीत दरवळू

ना सांगता कधी तुला ना बोलता कधी मला
माझे तुला तुझे मला मनमीत लागले कळू

नाही कुठे उणेपणा संसारवेल मोहरे
एकेक स्वप्न साजिरे साकारते हळूहळू

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

फितूर पाऊस

निरन्जन वहालेकर यांची मूळ रचना इथे पहा. खाली आहे ती मी केलेली सुधारीत रचना.

http://www.misalpav.com/node/14288

बरसत होता श्रावण अगणित,
ऋतू प्रेमाचा होता फुलला,
विजेसारखी प्रकटलीस तू,
इंद्रधनू स्वागतास सजला.

पाऊस रिमझिम, तू ओलेती,
तन-मन माझेहि ओलावे,
केस झटकणे तुझे त्या क्षणी,
अगणित मोती मी झेलावे

उधळत रंग असे प्रीतिचे,
बिलगलीस तू अवचित मजला,
ऊर पेटवू लागे पाऊस
फितूर झाला ऋतूचक्राला

कोणीच ना पहाते...

कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा
नजरेत काय माझ्या दिसते अता निराशा ?

ढुंकून पाहण्याला नाही उसंत कोणा
जो तो पुढे निघाला बडवीत ढोलताशा

संघर्ष भावनांचा इतुका मनात होतो
गेली उडून माझ्या ओठावरील भाषा

माझे अबोलणेही भासे मला विषारी
कारण ठरे विखारी माझ्याच ते विनाशा

आनंद वा सुखांचे नसती प्रदेश ज्याला
माझा अनाम साथी असला सुना नकाशा

तू आंधळा प्रवासी तुज भूल मृगजळाची
तोडून चल पुढे तू भोगा, विलास, पाशा

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

निरोप

27 ऑगस्टला मुकेशचा स्मृतीदिन झाला. त्याच्याच एका गाण्याचा भावानुवाद. पहा ओळखते का...

स्वप्ने निमाली गळाले विसावे
तुझ्या हंदक्यांना कुणी सावरावे?

वचने विसर तू विसर प्रेमभाषा
बदलू शके का कुणी हस्तरेषा
ऐश्या जगाला कशाला स्मरावे?

आयुष्य पुरते सखे दग्ध झाले
झुरणे सुखांच्या ललाटी निघाले
अश्रू मला दे तुला सुख उरावे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मंगलवार्ता कळेल आता

मंगलवार्ता कळेल आता
भाग्य रेशमी मिळेल आता

एकटेपणा जेथे थिजला
एकरुपता रुळेल आता

या ह्रदयीचा त्या ह्रदयीला
स्नेह आपसुक जुळेल आता

दुडुदुडु धावत अंगणातुनी
बाळमुकुंदा पळेल आता

रंगामधुनी रांगोळीच्या
हात चिमुकला मळेल आता

कल्पतरुंची बने दावण्या
वाट सुखाने वळेल आता

अमृतधारा भिजवतील मन
वषार्वच तो छळेल आता

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मी कुठे आता तिच्या दुनियेत आहे

जीव माझा जिंदगानी घेत आहे
क्षणक्षणाने मज सुळावर नेत आहे

मी भिऊनी वागतो प्रस्थापितांशी
मज पुरे लुटणे तयांचा बेत आहे

हाय फसवी क्रूर दुनिया पारध्यांची
क्लेश कानी पाखराचा येत आहे

हात देती सावराया माणसे जी
पाय त्यांचा सर्वदा गर्तेत आहे

सोय केलेली सुरेने वेदनेची
आगळी जादू तिच्या धारेत आहे

हासते ती बोलते अन लाजतेही
मी कुठे आता तिच्या दुनियेत आहे

पूर्ण गेली लाज नीती ये फकीरी
प्राण गेला फक्त उरले प्रेत आहे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

बनविले मामा कधी

हुंदक्यांना रोखणे जमलेच ना आम्हा कधी
ना मिळाली प्रेयसी अन आमुच्या प्रेमा कधी

रोज जातो राउळी अन ठेवतो मी दक्षिणा
हात जोडून मागतो मी प्रेयसीची प्रार्थना
खंड ना एका दिसाचा रोजच्या नेमा कधी

ये कधी युवती कुणी हासून लाजून बोलते
नाव पुसता मात्र मागे ‘सौ’ तिच्या हो लागते
आमुचे ’सौ’भाग्य ना ये आमुच्या कामा कधी

हाय जगतो जीव का हे ना कळे माझे मला
जात स्त्रीची बेरकी कळलीच ना वेड्या तुला
बांधली राखी कुणी तर बनविले मामा कधी

-स्वानंद

गर्दी तुझ्या क्षणांची दाटे सुनी सुनी

मैफल तुझ्याविना रे वाटे सुनी सुनी
छेडे सतार जेव्हा बोटे सुनी सुनी

चैतन्य सर्व लोपे विरहात राजसा
बस अंतरात ज्वाला पेटे सुनी सुनी

मी ओळखून आहे ती पाउले तुझी
पण वाट अंत पाहे भेटे सुनी सुनी

विणुनी रुपेर स्वप्ने हा दिवस संपला
उरली उदास रजनी फाटे सुनी सुनी

अश्रू मला धरेना डोळ्यात रोखूनी
गर्दी तुझ्या क्षणांची दाटे सुनी सुनी

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

बेकरार बैठे है

जिधर देखो इश्क के बिमार बैठे है,
हजारों मर चुके, सैकडों तैयार बैठे है!

हमने भी खूब इंतजार किया मगर
पता चला हम तो बेकार बैठे है

इश्क की परछाईया तो छु ना सके
थाम के दिल बेकरार बैठे है

हाय कोई तो हमारी किमत लगाए
आंखे बिछाए सरे बाजार बैठे है

तडपने की तो अब आदतसी है हम को
दामन मे लिये अंगार बैठे है

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

टीप: पहिल्या २ ओळी जालावर सापडल्या, आवडल्या.
मग बाकीच्या आपोआप सुचल्या...

होईल कधी गे भेट ?

होईल कधी गे भेट ?
कासावीस हा प्राण कधीचा कंठाशी ये थेट

ओझरते मी तुला पाहिले
थार्यावरचे चित्त उडाले
मनोरथांचे चढले इमले
क्षणात स्वप्ने किती पाहिली कितीक रचले बेत

ओठांवरती शब्द न येती
मनात पण पाझरते प्रीति
परतून जेव्हा पडेल गाठी
नकोस लाजू दे डोळ्यांनी एकतरी संकेत

एकच आशा येशील गे तू
जुळतील धागे जुळतील हेतू
केव्हा होईल भेट परंतू
अधीर आतुर ह्रदय बिचारे तुझीच चाहूल घेत

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

राधिकेची आसवे का रोधिती श्यामा कधी ?

हुंदक्यांना रोखणे जमलेच ना आम्हा कधी
ना मिळाली प्रेयसी अन आमुच्या प्रेमा कधी

मी उन्हे कुरवाळली अंगात धग ती राहिली
चिमुटभर ना सावली मग लाभली जन्मा कधी

सोडुनी ती वाट जाते कोरडा मी राहतो
धार ओली स्पर्शली ना रापल्या रोमा कधी

पूस डोळे जाण वेड्या प्रेम मागे आहुती
राधिकेची आसवे का रोधिती श्यामा कधी ?

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मधुचंद्र

आता झाली वेळ फुलांची
नभात दाटे नीळ फुलांची

दिवस फुलांचा रात्र फुलांची
सांज खुळी वेल्हाळ फुलांची

दिठी फुलांची मिठी फुलांची
उरि हुरहुर ओढाळ फुलांची

श्वास फुलांचे भास फुलांचे
वाणीही गंधाळ फुलांची

मीहि फुलांचा तूहि फुलांची
गळ्यात विलसे ओळ फुलांची

कोठून येतो सुगंध हलके
कवितेची या नाळ फुलांची

चांदणे...

झुलते मनात माझ्या हळुवार चांदणे
अंधारल्या जिवाला आधार चांदणे

रात्री लपेटूनी तू आलीस घनतमा
गात्री तुझ्या झळाळे शृंगार चांदणे

नजरेत वीज ओली श्वासात चंद्रमा
ह्रदयात नादणारा झंकार चांदणे

प्यालो मिळून दोघे बेहोष होउनी
उदरात घे तुझ्या ते आकार चांदणे

तारा विझावल्या ये पूर्वेस लालिमा
त्या केशरात न्हाते अल्वार चांदणे

चाललो मी....

व्याकूळसे उसासे टाकीत चाललो मी
आवेग आसवांनी झाकीत चाललो मी

माथ्यावरील जाचे ओझे युगायुगांचे
हा भार सोसवेना वाकीत चाललो मी

हा देह दग्ध होतो वणव्यात अंतरीच्या
वाटेवरी निखारे फेकीत चललो मी

मद्यास पूर येतो डोळ्यात आज माझ्या
प्याले उदासवाणे झोकीत चाललो मी

नाही कुणीच आले वाटेवरी पुसाया
का कोरडे खुलासे ऐकीत चाललो मी ?

हा क्रूर जीवघेणा रस्ता मला हवासा
होऊनी पूर्ण त्याच्या अंकीत चाललो मी

मला एकटे का गमू लागले?

इथे लोक जेव्हा जमू लागले
मला एकटे का गमू लागले ?

सुखाने जना पोरके पाडले
व्यथांशी बिलोर्या नमू लागले

किती आंधळी वाट मी पाहिली
अता मात्र डोळे दमू लागले

तुला पाहिजे ते न मी देतसे
स्वताभोवती मन रमू लागले

मुक्या पापण्या काय ओलावल्या
फिक्या आठवांचे चमू लागले

नुरे वासना कामना जीवना
दिवे अंतरीचे शमू लागले

नाव माझे याच नावाच्या पुढे लागेल का?

भाग्य दिसते जे समोरी ते मला लाभेल का?
नाव माझे याच नावाच्या पुढे लागेल का?

नाहि दिसली ती कधी मग भेटणे अमुचे कुठे?
भाबड्या जीवास का मग आतुनी आशा फुटे?
काय पडली भूल ही माझ्या मना उमगेल का?
नाव माझे याच नावाच्या पुढे लागेल का?

का सकाळी भास होतो पैंजणांचा अंगणी?
अन् चुलीच्या जवळ वाजे काकणांची किणकिणी
चिमूटभर त्या कुंकवाचे भाग्य मग उजळेल का?
नाव माझे याच नावाच्या पुढे लागेल का?

मांडले शब्दात मी ह्रदयात जे हुंकारले
फक्त आशा एक की मजला दिसावी पाउले
या मनीचे हे मनोगत त्या मनी पोचेल का?
नाव माझे याच नावाच्या पुढे लागेल का?

बाजार फायद्याचा तोटे कुठे मिळावे

सर्वस्व अर्पिणारे नाते कुठे मिळावे
बाजार फायद्याचा तोटे कुठे मिळावे

चचपून पाहसी का प्रत्येक माणसाला
डोके मुळी मिळेना फेटे कुठे मिळावे

नाठाळ खेटणारे मजला इथे अघोरी
त्या हाणण्या कपाळी सोटे कुठे मिळावे

अस्फुट आठवांचा हा मोडका पसारा
अडगळित कोंबण्याला पोते कुठे मिळावे

लाचार हे शिळेचे परमेश भग्न दिसती
मग 'हाडपेर'वाले नेते कुठे मिळावे

येथे क्षणाक्षणाला होतात वाद युद्धे
जग पूर्ण जिंकणारे जेते कुठे मिळावे

माझी अगाध दु:खे ऐकून सांत्चनाला
दर्दी तुझ्याप्रमाणे कविते कुठे मिळावे

सावल्या

कितीक सुंदर सावल्या येथील
परि त्या बांधिल
aaaaaaaaaaaaaदेहासंगे

स्वत्व वा जाणीव तयास कोणती
कोठली हो भक्ती
aaaaaaaaaaaaaत्या माहित

जेथे जाई देह तेथे त्या धावती
अंधाराची भीती
aaaaaaaaaaaaaमात्र त्यांना

स्वानंदा तू सोडी अंधाराची वाट
सावली पायात
aaaaaaaaaaaaaघोटाळेल

जेव्हा घरासमोरी सखिचि वरात आली

जेव्हा घरासमोरी सखिचि वरात आली
कळ प्राण घेऊ जाया माझ्या उरात आली

मउ ओठ दाबिला तू मिटले टपोर डोळे
मज उमगले क्षणि त्या ज्वानी भरात आली

स्वप्नात पाहिलेली हसरी फुले निमाली
सुकली उदास सुमने अंती करात आली

सरला प्रकाश सरला मउ लोपली नव्हाळी
काळोख जाडभरडा पसरीत रात आली

बेसूर वाटलेले आयुष्य संपताना
का ओळ शेवटाची कंठी सुरात आली

उशीर झाला....

कामे अपूर्ण सारी करण्या उशीर झाला
भवसागरी बुडालो तरण्या उशीर झाला

कंठात आर्त हाक डोळ्यात आर्जवे ही
पाषाण काळजाला झरण्या उशीर झाला

नावा उभ्या कधीच्या यात्रीक ना परंतू
वारा शिडात त्यांच्या भरण्या उशीर झाला

घरदार जिंकले मी मग जिंकले जगाला
इतुका अजिंक्य झालो हरण्या उशीर झाला

आता नकोच स्मरणे गाफील त्या क्षणांची
ज्यावेळि अंतराला स्मरण्या उशीर झाला

मी दाविले कितीही तुज प्रेम अंतरीचे
आता सखे तुला मी वरण्या उशीर झाला

ये ये उदार मरणा मी वाट रे पहातो
वाटू नये मला की मरण्या उशीर झाला