माझ्या व्यथे...

परतून सांग तुजला बोलावणार कैसा?
नाहीस तू मनाला समजावणार कैसा?

पुरते अटून गेले डोळ्यामधून पाणी
कल्लोळ भावनांचा मी दावणार कैसा?

जहरी तुझ्या स्वरांनी शिवलेस ओठ माझे
संवाद अंतरीचा पण थांबणार कैसा?

चाहूल पावसाची सुर्या फितूर झाली
भेगाळला उन्हाळा ओलावणार कैसा?

कंटाळलो कितीही बेरंग जीवनाला
आयुष्य तू दिलेले अव्हेरणार कैसा?

मी हात लावल्याने कोमेजली बिचारी
निष्पाप त्या फुलांना रागावणार कैसा?

ना सांगता कधीही येतेस तू समोरी
माझ्या व्यथे तुला मी हुलकावणार कैसा?

- स्वानंद

नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

ज्याची मनास भीती तेची घडे अताशा
कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा

दिसती दुभंगलेले मज सोबती जिवाचे
डोळ्यांस काय माझ्या गेले तडे अताशा?

मी बोलतो तुझ्याशी साध्यासुध्या मनाने
त्यातून शोधिसी का तू वाकडे अताशा

दूरातूनी विराणी सनई उदास गाते
ह्रदयास घाव देती अन चौघडे अताशा

इतके जपून होते ह्रदयात ठेवले की
नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

पूर्वी तुझ्या मनाशी बेबंद बोलणारे-
मन बोलता स्वतःशी का गडबडे अताशा?

इतके गढूळ झाले जीवन प्रदूषणाने
लोकांस तारणारी गाथा बुडे अताशा

हुंड्या परी अताशा गेल्या जुन्या प्रथाही
दिसतात संपलेले हिरवे चुडे अताशा

-स्वानंद

स्वप्नातले स्वप्न

पायात रुतावा काटा
ओठातून आह उठावी
अन लकेर माझ्या मनिची
ओठात तुझ्या उमटावी

सावळ्या सुखांचे स्पर्श,
मज वाटेवर भेटावे
चांदण्यात न्हाल्या रात्री
निशीगंध उरात भिनावे

वाटेवर अंथरलेली
आतूर फुले उमलावी
चाहूल तुझी घेण्याला
कानांना दृष्टी यावी

डोळ्यात मिसळता डोळे
हरपून भान विसरावे
स्पर्शातील चंद्रांनी मग
प्रीतीचे गाणे गावे

- स्वानंद

अंत

स्पंदने डोळ्यात | सांडला नि:श्वास |
संपला प्रवास | दिगंताचा ||

थांबले ना थोडे | प्राण हे उडाले |
दु:खात बुडाले | घरदार ||

एकटा चालला | सोडूनी सोयरे |
साथ फक्त उरे | पावकाची ||

शांतवी शेवटी | माता गोदावरी |
नात्यांची उधारी | पुरी फिटे ||

'स्वानंदा' तू जाण | नश्वर जगाला |
आणि शाश्वताला | चित्ती धरी ||

सारथी

लगाम हाती आयुष्याची डोळ्यामध्ये क्षितीज वेडे
असा सारथी आयुष्याचा चौखूर उधळी अपुले घोडे

दर्‍या लागल्या दु:खांच्या कधि स्वर्ग सुखांचे पर्वत सुंदर
नजर विषारी काळाची अन करते माझा प्रवास खडतर

'कर्ण' जरी मी नाही ठरलो फिकीर नाही त्याची मजला
पूर्ण राहिलो प्रामाणिक मी माझ्या गहिर्‍या आयुष्याला

-स्वानंद

छोट्या बहराची गझल

टाक थोडे
हाक थोड

दाविसी का?
झाक थोडे

ताठ का तू?
वाक थोडे

लपव भांडे
ताक थोडे

नथ बुलाखी
नाक थोडे

वाट लंबी
चाक थोडे

पिंड शिवण्या
काक थोडे

आग खोटी
खाक थोडे

पोर वाया
धाक थोडे

ई-जमाना
डाक थोडे

ताक मोठे
डाक थोडे

-स्वानंद

आभाळ लागले मिळू

आता कुठे उजाडले आभाळ लागले मिळू
सविता प्रकाश लागला या चांदण्यात विरघळू

वेडेपणा सुखावला मी पाहिले जधी तुला
तव चोरटा कटाक्ष गे मग लागला जिवा छळू

येशील भेटण्यास तू जेव्हा पुन्हा मला प्रिये
प्राणात माळ केवडा दोघे मिठीत दरवळू

ना सांगता कधी तुला ना बोलता कधी मला
माझे तुला तुझे मला मनमीत लागले कळू

नाही कुठे उणेपणा संसारवेल मोहरे
एकेक स्वप्न साजिरे साकारते हळूहळू

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

फितूर पाऊस

निरन्जन वहालेकर यांची मूळ रचना इथे पहा. खाली आहे ती मी केलेली सुधारीत रचना.

http://www.misalpav.com/node/14288

बरसत होता श्रावण अगणित,
ऋतू प्रेमाचा होता फुलला,
विजेसारखी प्रकटलीस तू,
इंद्रधनू स्वागतास सजला.

पाऊस रिमझिम, तू ओलेती,
तन-मन माझेहि ओलावे,
केस झटकणे तुझे त्या क्षणी,
अगणित मोती मी झेलावे

उधळत रंग असे प्रीतिचे,
बिलगलीस तू अवचित मजला,
ऊर पेटवू लागे पाऊस
फितूर झाला ऋतूचक्राला

कोणीच ना पहाते...

कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा
नजरेत काय माझ्या दिसते अता निराशा ?

ढुंकून पाहण्याला नाही उसंत कोणा
जो तो पुढे निघाला बडवीत ढोलताशा

संघर्ष भावनांचा इतुका मनात होतो
गेली उडून माझ्या ओठावरील भाषा

माझे अबोलणेही भासे मला विषारी
कारण ठरे विखारी माझ्याच ते विनाशा

आनंद वा सुखांचे नसती प्रदेश ज्याला
माझा अनाम साथी असला सुना नकाशा

तू आंधळा प्रवासी तुज भूल मृगजळाची
तोडून चल पुढे तू भोगा, विलास, पाशा

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

निरोप

27 ऑगस्टला मुकेशचा स्मृतीदिन झाला. त्याच्याच एका गाण्याचा भावानुवाद. पहा ओळखते का...

स्वप्ने निमाली गळाले विसावे
तुझ्या हंदक्यांना कुणी सावरावे?

वचने विसर तू विसर प्रेमभाषा
बदलू शके का कुणी हस्तरेषा
ऐश्या जगाला कशाला स्मरावे?

आयुष्य पुरते सखे दग्ध झाले
झुरणे सुखांच्या ललाटी निघाले
अश्रू मला दे तुला सुख उरावे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/