सखे...

तू चालतेस आणि चैतन्य ये जगात
ऋतूचक्रही फिरे अन शिशिरात हो वसंत

तू थांबतेस आणि आकाश स्तब्ध होई
वर थांबतात मेघ टिपण्या तुझी निळाई

तव बोलणे मधाचे जणु चांदरात व्हावी
एकेक शब्द मजला स्वप्नात स्वप्न दावी

तू हासता कळीचे तारुण्य धन्य होते
ती हासण्यास जाते हसण्यात फूल होते

- स्वानंद

नाही

नाही मला कधीही नव्हते म्हणायचे
'नाही'च शब्द पण का ओठात यायचे ?

अवरुन घेत जातो माझ्या मनास मी
तू यायचे त्वरेने ते विस्कटायचे

मी झेलतो निखारे वणव्यात तू उभी
कोणा कुणास आता मग शांतवायचे ?

घालीत भीक नाही मी संकटा तुला
तू सारखे कशाला दारी फिरायचे ?

माझ्याच काळजाचे खत घातले तरी
कोमेजती ऋतू का माझे फुलायचे

मजला उसंत नाही आहेस व्यस्त तू
आभाळ फाटलेले कोणी शिवायचे ?

- स्वानंद

नको करू तू प्रीत...

नको करू तू प्रीत
ज्यावर ना अधिकार तुझा त्या का होसी मोहीत ?

मुग्ध रूपाने भुलवी कोणी
कुणी बोलते मंजुळ वाणी
कोणी येई पथात पसरे हात तुला अडवीत
............... नको करू तू प्रीत

खांद्यावरती ठेवून डोके
कोणी घेई मनात झोके
मैत्रीच्या बुरख्यात लपवली ही फसवी जनरीत
............... नको करू तू प्रीत

आयुष्याची पकड ना तुला
बहरून येण्या सवड ना तुला
फुकाच का चुचकारसी ह्रदया स्वतःस मग फसवीत ?
............... नको करू तू प्रीत

- स्वानंद

राधा

राधा भोळी कृष्णावरती भाळून गेली
भेटायाला नजरा लाखो टाळून गेली

अशा अवेळी वरमाला तिज कुठे मिळावी
दोन कळ्यांनी वरले ज्या ती माळून गेली

-स्वानंद

लेवू दे निळाई..

झेपावत्या धरेला गगना कवेत घेई
अंगांग तृप्त कर तू मज लेवू दे निळाई

आधार मीच होते दुबळ्या जगास सार्य़ा
माझ्या मनातूनी का पण शोधते निवारा
जेव्हा तुला पहाते हरपून भान जाई

देतोस रंग ओले माझ्या सुन्या मनाला
क्षितिजास रेखिसी अन सौभाग्यरूप माला
घे जिंकूनी मला तू अपुल्या गृहास नेई

मैत्रीणीस...

फुलण्यासाठी रान दिले तुज गर्द मोकळे चितार सृष्टी
नभांगणातून तुझ्या मनीच्या रंगछटांची होवो वृष्टी

चित्र रेखिता भान हरावे हरपून जाव्या सर्व जाणीवा
दु:खाचाही विसर पडो तुज सुखालाही तव वाटो हेवा

माझ्यापाशी नाही औषध सापडेल पण यात कदाचित
झटकून देशील ज्यावेळी तू तुझ्या मनातील मळके संचित

- स्वानंद

निरोप

पुन्हा एकदा हासशील का तेजस राजस लोभसवाणे
पुन्हा कधी गे भेट आपुली होईल आता देवच जाणे

विलग जाहले मार्ग आजला
विलग पाखरे दोन दिशाला,
भरती नवथरती उड्डाणे

कधी भेटलो कधी हासलो
कधी रुसलो कधी भांडभांडलो
मैत्री जपली शुद्ध मनाने

भाग्य तुझे तेजाळ फुलावे
सौख्य जगातील सर्व मिळावे
देवापाशी हेच मागणे

- स्वानंद

माझ्या व्यथे...

परतून सांग तुजला बोलावणार कैसा?
नाहीस तू मनाला समजावणार कैसा?

पुरते अटून गेले डोळ्यामधून पाणी
कल्लोळ भावनांचा मी दावणार कैसा?

जहरी तुझ्या स्वरांनी शिवलेस ओठ माझे
संवाद अंतरीचा पण थांबणार कैसा?

चाहूल पावसाची सुर्या फितूर झाली
भेगाळला उन्हाळा ओलावणार कैसा?

कंटाळलो कितीही बेरंग जीवनाला
आयुष्य तू दिलेले अव्हेरणार कैसा?

मी हात लावल्याने कोमेजली बिचारी
निष्पाप त्या फुलांना रागावणार कैसा?

ना सांगता कधीही येतेस तू समोरी
माझ्या व्यथे तुला मी हुलकावणार कैसा?

- स्वानंद

नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

ज्याची मनास भीती तेची घडे अताशा
कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा

दिसती दुभंगलेले मज सोबती जिवाचे
डोळ्यांस काय माझ्या गेले तडे अताशा?

मी बोलतो तुझ्याशी साध्यासुध्या मनाने
त्यातून शोधिसी का तू वाकडे अताशा

दूरातूनी विराणी सनई उदास गाते
ह्रदयास घाव देती अन चौघडे अताशा

इतके जपून होते ह्रदयात ठेवले की
नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

पूर्वी तुझ्या मनाशी बेबंद बोलणारे-
मन बोलता स्वतःशी का गडबडे अताशा?

इतके गढूळ झाले जीवन प्रदूषणाने
लोकांस तारणारी गाथा बुडे अताशा

हुंड्या परी अताशा गेल्या जुन्या प्रथाही
दिसतात संपलेले हिरवे चुडे अताशा

-स्वानंद

स्वप्नातले स्वप्न

पायात रुतावा काटा
ओठातून आह उठावी
अन लकेर माझ्या मनिची
ओठात तुझ्या उमटावी

सावळ्या सुखांचे स्पर्श,
मज वाटेवर भेटावे
चांदण्यात न्हाल्या रात्री
निशीगंध उरात भिनावे

वाटेवर अंथरलेली
आतूर फुले उमलावी
चाहूल तुझी घेण्याला
कानांना दृष्टी यावी

डोळ्यात मिसळता डोळे
हरपून भान विसरावे
स्पर्शातील चंद्रांनी मग
प्रीतीचे गाणे गावे

- स्वानंद