अंत

स्पंदने डोळ्यात | सांडला नि:श्वास |
संपला प्रवास | दिगंताचा ||

थांबले ना थोडे | प्राण हे उडाले |
दु:खात बुडाले | घरदार ||

एकटा चालला | सोडूनी सोयरे |
साथ फक्त उरे | पावकाची ||

शांतवी शेवटी | माता गोदावरी |
नात्यांची उधारी | पुरी फिटे ||

'स्वानंदा' तू जाण | नश्वर जगाला |
आणि शाश्वताला | चित्ती धरी ||

सारथी

लगाम हाती आयुष्याची डोळ्यामध्ये क्षितीज वेडे
असा सारथी आयुष्याचा चौखूर उधळी अपुले घोडे

दर्‍या लागल्या दु:खांच्या कधि स्वर्ग सुखांचे पर्वत सुंदर
नजर विषारी काळाची अन करते माझा प्रवास खडतर

'कर्ण' जरी मी नाही ठरलो फिकीर नाही त्याची मजला
पूर्ण राहिलो प्रामाणिक मी माझ्या गहिर्‍या आयुष्याला

-स्वानंद

छोट्या बहराची गझल

टाक थोडे
हाक थोड

दाविसी का?
झाक थोडे

ताठ का तू?
वाक थोडे

लपव भांडे
ताक थोडे

नथ बुलाखी
नाक थोडे

वाट लंबी
चाक थोडे

पिंड शिवण्या
काक थोडे

आग खोटी
खाक थोडे

पोर वाया
धाक थोडे

ई-जमाना
डाक थोडे

ताक मोठे
डाक थोडे

-स्वानंद

आभाळ लागले मिळू

आता कुठे उजाडले आभाळ लागले मिळू
सविता प्रकाश लागला या चांदण्यात विरघळू

वेडेपणा सुखावला मी पाहिले जधी तुला
तव चोरटा कटाक्ष गे मग लागला जिवा छळू

येशील भेटण्यास तू जेव्हा पुन्हा मला प्रिये
प्राणात माळ केवडा दोघे मिठीत दरवळू

ना सांगता कधी तुला ना बोलता कधी मला
माझे तुला तुझे मला मनमीत लागले कळू

नाही कुठे उणेपणा संसारवेल मोहरे
एकेक स्वप्न साजिरे साकारते हळूहळू

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

फितूर पाऊस

निरन्जन वहालेकर यांची मूळ रचना इथे पहा. खाली आहे ती मी केलेली सुधारीत रचना.

http://www.misalpav.com/node/14288

बरसत होता श्रावण अगणित,
ऋतू प्रेमाचा होता फुलला,
विजेसारखी प्रकटलीस तू,
इंद्रधनू स्वागतास सजला.

पाऊस रिमझिम, तू ओलेती,
तन-मन माझेहि ओलावे,
केस झटकणे तुझे त्या क्षणी,
अगणित मोती मी झेलावे

उधळत रंग असे प्रीतिचे,
बिलगलीस तू अवचित मजला,
ऊर पेटवू लागे पाऊस
फितूर झाला ऋतूचक्राला

कोणीच ना पहाते...

कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा
नजरेत काय माझ्या दिसते अता निराशा ?

ढुंकून पाहण्याला नाही उसंत कोणा
जो तो पुढे निघाला बडवीत ढोलताशा

संघर्ष भावनांचा इतुका मनात होतो
गेली उडून माझ्या ओठावरील भाषा

माझे अबोलणेही भासे मला विषारी
कारण ठरे विखारी माझ्याच ते विनाशा

आनंद वा सुखांचे नसती प्रदेश ज्याला
माझा अनाम साथी असला सुना नकाशा

तू आंधळा प्रवासी तुज भूल मृगजळाची
तोडून चल पुढे तू भोगा, विलास, पाशा

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

निरोप

27 ऑगस्टला मुकेशचा स्मृतीदिन झाला. त्याच्याच एका गाण्याचा भावानुवाद. पहा ओळखते का...

स्वप्ने निमाली गळाले विसावे
तुझ्या हंदक्यांना कुणी सावरावे?

वचने विसर तू विसर प्रेमभाषा
बदलू शके का कुणी हस्तरेषा
ऐश्या जगाला कशाला स्मरावे?

आयुष्य पुरते सखे दग्ध झाले
झुरणे सुखांच्या ललाटी निघाले
अश्रू मला दे तुला सुख उरावे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मंगलवार्ता कळेल आता

मंगलवार्ता कळेल आता
भाग्य रेशमी मिळेल आता

एकटेपणा जेथे थिजला
एकरुपता रुळेल आता

या ह्रदयीचा त्या ह्रदयीला
स्नेह आपसुक जुळेल आता

दुडुदुडु धावत अंगणातुनी
बाळमुकुंदा पळेल आता

रंगामधुनी रांगोळीच्या
हात चिमुकला मळेल आता

कल्पतरुंची बने दावण्या
वाट सुखाने वळेल आता

अमृतधारा भिजवतील मन
वषार्वच तो छळेल आता

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मी कुठे आता तिच्या दुनियेत आहे

जीव माझा जिंदगानी घेत आहे
क्षणक्षणाने मज सुळावर नेत आहे

मी भिऊनी वागतो प्रस्थापितांशी
मज पुरे लुटणे तयांचा बेत आहे

हाय फसवी क्रूर दुनिया पारध्यांची
क्लेश कानी पाखराचा येत आहे

हात देती सावराया माणसे जी
पाय त्यांचा सर्वदा गर्तेत आहे

सोय केलेली सुरेने वेदनेची
आगळी जादू तिच्या धारेत आहे

हासते ती बोलते अन लाजतेही
मी कुठे आता तिच्या दुनियेत आहे

पूर्ण गेली लाज नीती ये फकीरी
प्राण गेला फक्त उरले प्रेत आहे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

बनविले मामा कधी

हुंदक्यांना रोखणे जमलेच ना आम्हा कधी
ना मिळाली प्रेयसी अन आमुच्या प्रेमा कधी

रोज जातो राउळी अन ठेवतो मी दक्षिणा
हात जोडून मागतो मी प्रेयसीची प्रार्थना
खंड ना एका दिसाचा रोजच्या नेमा कधी

ये कधी युवती कुणी हासून लाजून बोलते
नाव पुसता मात्र मागे ‘सौ’ तिच्या हो लागते
आमुचे ’सौ’भाग्य ना ये आमुच्या कामा कधी

हाय जगतो जीव का हे ना कळे माझे मला
जात स्त्रीची बेरकी कळलीच ना वेड्या तुला
बांधली राखी कुणी तर बनविले मामा कधी

-स्वानंद