अजून फुलांना येतो वास

अजून येती सूर वेणूचे अजूनही का होती भास ?
सुकून गेली जरी पूर्ण पण अजून फुलांना येतो वास

आठवणींची कृष्णा वाहे
संथ शांत जळ वहात आहे
तीरावरती लकेर उठवीत राधेचे नि:श्वास
अजून फुलांना येतो वास

कुठे किनारा कोठे धार
कोठे जीवन धर्मविचार
तुझ्यावाचूनी शून्यच मी रे देहाची आरास
अजून फुलांना येतो वास

मुळी कळेना वेळ न‍ काळ
पळे चालली सांजसकाळ
तू नसताही चराचरातून तुझा मिळे सहवास
अजून फुलांना येतो वास

- स्वानंद

एका वठलेल्या वृक्षाचे मनोगत

नका वापरु सरणासाठी मजला माझ्या मृत्युनंतर
नका करु रे पेट्या, खुर्च्या अथवा मेजासाठी वापर

अमिष दाखवू नका मला रे मृत्युनंतर मोक्षाचे
दोन शब्द घ्या ऐकून तुम्ही वठलेल्या या वृक्षाचे

सोडून जाता जीवच माझा नश्वरशा या देहाला
करुनी 'खिडकी' बसवा त्याला 'शूरविरा'च्या गेहाला

आतुर त्याची असेल गृहिणी प्रेमसुगंधा मृगनयना -
भेटीसाठी पतिराजाच्या, केव्हा तो येईल सदना?

पुनः पुन्हा येऊन खिडकीशी चाहूल त्याची घेत असे
प्रेमपाखरु अधीर झाले भेटीचे तर त्यास पिसे

कुठला येतो तिचा पति जो गेला मोठ्या युद्धाला
मनात होऊन जाणीव याची व्यथित होतसे ती अबला

खिडकीत येऊनी पहात राही पथाकडे ती कठोरश्या
वहात जाती अश्रूंमधूनी तिच्या मनीच्या आकांक्षा

विरही त्या जिवाला माझा होईल तेव्हा आधार
त्या तृप्तीने कृतार्थ होईल माझे वठले कलेवर

- स्वानंद

प्रीतपूर्ती

आवेग वाढला बांध फुटे तो आज
डोळ्यांतील आता उडून गेली लाज
अंगाला भिडले अंग सोडूनी रीत
नि पूर्ण जाहली दोघांची ती प्रीत

ही कुठली आली झिंग कळेना दोघा
हा कुठला त्यांना बांधून ठेवी धागा
गुंफले तयांनी शब्द सुरांनी गीत
नि पूर्ण जाहली दोघांची ती प्रीत

क्षण निघून गेले उरे भावना हाती
रुजवली जिने आजन्मांची ही नाती
हा विरहच आता ह्रदयांना जाळीत
नि पूर्ण जाहली दोघांची ती प्रीत

विरहातच फुलते प्रीति या जगतात
विरहातच जगती प्रेमिक जगि दिनरात
विरहात दरवळे मधु-मिलन संगीत
परिपूर्ण होतसे दोघांचीही प्रीत

- स्वानंद

बेडी...

या झोक्यावर त्या झोक्यावर थोडेसे खेळून
लेक चिमुकली दमून बसली बाजूला येऊन

धर्मबिंदू ये भाळावरती थोडी घाबरली ती
अवतीभवती मुळी न दिसती ओळखीच्या आकृती

"कोठे आई, कोठे बाबा गेले मज टाकून?"
डोळे झाले टचकन ओले गळा येई दाटून

क्षणात आले बाबा मागून हळू झाकती डोळे
त्यांच्या हाता लागे दहिवर विरही ओघळलेले

कवेत त्यांच्या शरासारखी घुसे लेक ती वेडी
दुरुन आई पहात राही 'वात्सल्याची बेडी'

- स्वानंद

खंत

स्वप्न नाही एकही जमले मला साकारणे
देत गेलो शेवटी मी कारणांना कारणे

चढविला आहे मुलामा हासरा ओठांवरी
काळजाला ना जमे जखमा जुन्या नाकारणे

धावतो पाठीस माझ्या दावतो काठी मला
'काळ' करतो काम त्याचे मेंढरा हाकारणे

-स्वानंद

अजून राधा....

यमुनेचे जळ कंप पावते ह्रदय तिचे धडधडते रे
मुके हुंदके कानी पडती अजून राधा रडते रे

कशास रचला रासरंग तू, सूर वेणूचे आळवले
नंदनवन का माझ्यासाठी यमुनातीरावर रचले?
कदंब-शाखेवरची कोकीळ झोपेतच थरथरते रे

मन लोणी मम तन लोणी, नयनामधले द्रव लोणी
तू गेल्यावर लपून आता चोरायाचे ते कोणी
तू ना येसी, वेडे मन पण तुझीच चाहूल घेते रे

रंग फिके या होळीचे शाम तुझ्या रंगापुढती
नयना मधले काजळ वाहे अश्रू सावळे ओघळती
रंगामध्ये तन भिजते मन भिजण्या आतुरते रे

- स्वानंद

प्रेरणा:
http://manmanjusha.blogspot.com/2011/02/blog-post_18.html#axzz1G93ON3Ge

नको करू तू प्रीत...

नको करू तू प्रीत
ज्यावर ना अधिकार तुझा त्या का होसी मोहीत ?

मुग्ध रूपाने भुलवी कोणी
कुणी बोलते मंजुळ वाणी
कोणी येई पथात पसरे हात तुला अडवीत
............... नको करू तू प्रीत

खांद्यावरती ठेवून डोके
कोणी घेई मनात झोके
मैत्रीच्या बुरख्यात लपवली ही फसवी जनरीत
............... नको करू तू प्रीत

आयुष्याची पकड ना तुला
बहरून येण्या सवड ना तुला
फुकाच का चुचकारसी ह्रदया स्वतःस मग फसवीत ?
............... नको करू तू प्रीत

- स्वानंद

कोणीच ना पहाते...

कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा
नजरेत काय माझ्या दिसते अता निराशा ?

ढुंकून पाहण्याला नाही उसंत कोणा
जो तो पुढे निघाला बडवीत ढोलताशा

संघर्ष भावनांचा इतुका मनात होतो
गेली उडून माझ्या ओठावरील भाषा

माझे अबोलणेही भासे मला विषारी
कारण ठरे विखारी माझ्याच ते विनाशा

आनंद वा सुखांचे नसती प्रदेश ज्याला
माझा अनाम साथी असला सुना नकाशा

तू आंधळा प्रवासी तुज भूल मृगजळाची
तोडून चल पुढे तू भोगा, विलास, पाशा

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

निरोप

27 ऑगस्टला मुकेशचा स्मृतीदिन झाला. त्याच्याच एका गाण्याचा भावानुवाद. पहा ओळखते का...

स्वप्ने निमाली गळाले विसावे
तुझ्या हंदक्यांना कुणी सावरावे?

वचने विसर तू विसर प्रेमभाषा
बदलू शके का कुणी हस्तरेषा
ऐश्या जगाला कशाला स्मरावे?

आयुष्य पुरते सखे दग्ध झाले
झुरणे सुखांच्या ललाटी निघाले
अश्रू मला दे तुला सुख उरावे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

गर्दी तुझ्या क्षणांची दाटे सुनी सुनी

मैफल तुझ्याविना रे वाटे सुनी सुनी
छेडे सतार जेव्हा बोटे सुनी सुनी

चैतन्य सर्व लोपे विरहात राजसा
बस अंतरात ज्वाला पेटे सुनी सुनी

मी ओळखून आहे ती पाउले तुझी
पण वाट अंत पाहे भेटे सुनी सुनी

विणुनी रुपेर स्वप्ने हा दिवस संपला
उरली उदास रजनी फाटे सुनी सुनी

अश्रू मला धरेना डोळ्यात रोखूनी
गर्दी तुझ्या क्षणांची दाटे सुनी सुनी

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

बेकरार बैठे है

जिधर देखो इश्क के बिमार बैठे है,
हजारों मर चुके, सैकडों तैयार बैठे है!

हमने भी खूब इंतजार किया मगर
पता चला हम तो बेकार बैठे है

इश्क की परछाईया तो छु ना सके
थाम के दिल बेकरार बैठे है

हाय कोई तो हमारी किमत लगाए
आंखे बिछाए सरे बाजार बैठे है

तडपने की तो अब आदतसी है हम को
दामन मे लिये अंगार बैठे है

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

टीप: पहिल्या २ ओळी जालावर सापडल्या, आवडल्या.
मग बाकीच्या आपोआप सुचल्या...

राधिकेची आसवे का रोधिती श्यामा कधी ?

हुंदक्यांना रोखणे जमलेच ना आम्हा कधी
ना मिळाली प्रेयसी अन आमुच्या प्रेमा कधी

मी उन्हे कुरवाळली अंगात धग ती राहिली
चिमुटभर ना सावली मग लाभली जन्मा कधी

सोडुनी ती वाट जाते कोरडा मी राहतो
धार ओली स्पर्शली ना रापल्या रोमा कधी

पूस डोळे जाण वेड्या प्रेम मागे आहुती
राधिकेची आसवे का रोधिती श्यामा कधी ?

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

चाललो मी....

व्याकूळसे उसासे टाकीत चाललो मी
आवेग आसवांनी झाकीत चाललो मी

माथ्यावरील जाचे ओझे युगायुगांचे
हा भार सोसवेना वाकीत चाललो मी

हा देह दग्ध होतो वणव्यात अंतरीच्या
वाटेवरी निखारे फेकीत चललो मी

मद्यास पूर येतो डोळ्यात आज माझ्या
प्याले उदासवाणे झोकीत चाललो मी

नाही कुणीच आले वाटेवरी पुसाया
का कोरडे खुलासे ऐकीत चाललो मी ?

हा क्रूर जीवघेणा रस्ता मला हवासा
होऊनी पूर्ण त्याच्या अंकीत चाललो मी

बाजार फायद्याचा तोटे कुठे मिळावे

सर्वस्व अर्पिणारे नाते कुठे मिळावे
बाजार फायद्याचा तोटे कुठे मिळावे

चचपून पाहसी का प्रत्येक माणसाला
डोके मुळी मिळेना फेटे कुठे मिळावे

नाठाळ खेटणारे मजला इथे अघोरी
त्या हाणण्या कपाळी सोटे कुठे मिळावे

अस्फुट आठवांचा हा मोडका पसारा
अडगळित कोंबण्याला पोते कुठे मिळावे

लाचार हे शिळेचे परमेश भग्न दिसती
मग 'हाडपेर'वाले नेते कुठे मिळावे

येथे क्षणाक्षणाला होतात वाद युद्धे
जग पूर्ण जिंकणारे जेते कुठे मिळावे

माझी अगाध दु:खे ऐकून सांत्चनाला
दर्दी तुझ्याप्रमाणे कविते कुठे मिळावे

जेव्हा घरासमोरी सखिचि वरात आली

जेव्हा घरासमोरी सखिचि वरात आली
कळ प्राण घेऊ जाया माझ्या उरात आली

मउ ओठ दाबिला तू मिटले टपोर डोळे
मज उमगले क्षणि त्या ज्वानी भरात आली

स्वप्नात पाहिलेली हसरी फुले निमाली
सुकली उदास सुमने अंती करात आली

सरला प्रकाश सरला मउ लोपली नव्हाळी
काळोख जाडभरडा पसरीत रात आली

बेसूर वाटलेले आयुष्य संपताना
का ओळ शेवटाची कंठी सुरात आली

उशीर झाला....

कामे अपूर्ण सारी करण्या उशीर झाला
भवसागरी बुडालो तरण्या उशीर झाला

कंठात आर्त हाक डोळ्यात आर्जवे ही
पाषाण काळजाला झरण्या उशीर झाला

नावा उभ्या कधीच्या यात्रीक ना परंतू
वारा शिडात त्यांच्या भरण्या उशीर झाला

घरदार जिंकले मी मग जिंकले जगाला
इतुका अजिंक्य झालो हरण्या उशीर झाला

आता नकोच स्मरणे गाफील त्या क्षणांची
ज्यावेळि अंतराला स्मरण्या उशीर झाला

मी दाविले कितीही तुज प्रेम अंतरीचे
आता सखे तुला मी वरण्या उशीर झाला

ये ये उदार मरणा मी वाट रे पहातो
वाटू नये मला की मरण्या उशीर झाला