सारखे बोलावयाचा काय चाळा लागला ?

सारखे बोलावयाचा काय चाळा लागला ?
वेळ नाही काळ ना, तिन्ही त्रिकाळा लागला

पुसटसा चाटून गेला पदर गालाला तिचा
हात माझा आज पहिल्यांदा अभाळा लागला

धर जरा तू धीर ह्रदया अंतरी हासू नको
अजूनही नाही सुखांचा ठोकताळा लागला

काय तू हरपून राधे  धावसी यमुनातिरी
आजही मागे लुटारु काय काळा लागला?

रक्त धमन्यातून वाहे विक्रमांचेही तरी
भारताच्या का भविष्यालाच टाळा लागला?

हे प्रभो, महाराष्ट्रदेशा, मानिले तुजला धनी
गंध मातीचा तुझा जेव्हा कपाळा लागला

- स्वानंद

जाम!

करमत नाही तिज आता माझ्यावाचून थोडेही
माझेच व्यसन तिज लागे ना दारु मज सोडे ही

ती पूर्ण भिने माझ्यात मी खोलखोलसा जातो
कोणात बुडाले कोण ना सुटते मज कोडेही

ही काय तुझ्या स्पर्शाने माझ्यावर जादू केली
अपसूक सुटाया लागे अश्रूंचे गाठोडेही

देतसे उन्हा हुलकावा सर श्रावणवेडी ओली 
ते जुळवून घ्याया जाते झिडकारुन त्या तोडे ही

मी पवित्र मानत आलो कोरड्याच अस्तित्वाला
चुकवित रोज मी आलो तीर्थांचे शिंतोडेही


- स्वानंद

वेडेपणा...

काळीज माझे गुंतले अन भोवला वेडेपणा
’शहरात या तू एकटा!’ म्हणला मला वेडेपणा

रात्री कुणी हाकारले ओळख मला ना लागली
मी बोललो ’तू कोण रे?’ तो बोलला ' वेडेपणा!'

एकांत हा दःखी करे वणवण जिवाची ना टळे
आम्ही पुरे कंटाळलो कंटाळला वेडेपणा

माझ्या रथाला हाकता तू सोबती तू सारथी
ना माहिती आहेस तू माझ्यातला - वेडेपणा!

साकी विचारे सारखी ’आहेस का रे तू सुखी?’
ओलावल्या दुःखातुनी मी कोरला वेडेपणा

स्वप्नात माझ्या सारखा तो चंद्र येतो एकटा
माझ्या परी त्याच्या जगी आकारला वेडेपणा

- स्वानंद

प्रेरणा:
http://www.youtube.com/watch?v=qH5q-v8tvF4

अनोळखी...

देऊ नको मला तू नावे अनोळखी
का रोज मी स्वतःला व्हावे अनोळखी?

मी त्यागिले सुखाने सन्मित्र सोयरे
मागून सावली का धावे अनोळखी?

गर्दीत ओळखीचे कित्येक चेहरे
त्यातून नेमका का भावे 'अनोळखी'?

या रोजच्याच वाटा मी चालतो तरी
वाटेत लागणारी गावे अनोळखी

वैशाख तापलेला वणवा उरी जळे
ओठात गीत ओले यावे अनोळखी

- स्वानंद

ओले परीस...

डोळ्यामधील आसू परतून ना गळावे
धुंदीत मी जगावे, धुंदीत मी मरावे

आता न जाणवावी दुःखे उदासवाणी
’दारू’ परीस ओले जखमांवरी फिरावे

तार्‍यांत वावरावे सहवास चांदण्यांचा
डोळे उभ्या जगाचे माझ्याकडे असावे

काळोख दाटलेला आहे दहा दिशांनी
श्वासात ध्यास आहे तोचि प्रकाश दावे

आत्म्यात राम राहे, आत्म्यात कॄष्ण आहे
हे राम-कॄष्ण आता बाहेरही दिसावे

- स्वानंद

माझ्या व्यथे...

परतून सांग तुजला बोलावणार कैसा?
नाहीस तू मनाला समजावणार कैसा?

पुरते अटून गेले डोळ्यामधून पाणी
कल्लोळ भावनांचा मी दावणार कैसा?

जहरी तुझ्या स्वरांनी शिवलेस ओठ माझे
संवाद अंतरीचा पण थांबणार कैसा?

चाहूल पावसाची सुर्या फितूर झाली
भेगाळला उन्हाळा ओलावणार कैसा?

कंटाळलो कितीही बेरंग जीवनाला
आयुष्य तू दिलेले अव्हेरणार कैसा?

मी हात लावल्याने कोमेजली बिचारी
निष्पाप त्या फुलांना रागावणार कैसा?

ना सांगता कधीही येतेस तू समोरी
माझ्या व्यथे तुला मी हुलकावणार कैसा?

- स्वानंद

नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

ज्याची मनास भीती तेची घडे अताशा
कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा

दिसती दुभंगलेले मज सोबती जिवाचे
डोळ्यांस काय माझ्या गेले तडे अताशा?

मी बोलतो तुझ्याशी साध्यासुध्या मनाने
त्यातून शोधिसी का तू वाकडे अताशा

दूरातूनी विराणी सनई उदास गाते
ह्रदयास घाव देती अन चौघडे अताशा

इतके जपून होते ह्रदयात ठेवले की
नाते तुझे नि माझे ना सापडे अताशा

पूर्वी तुझ्या मनाशी बेबंद बोलणारे-
मन बोलता स्वतःशी का गडबडे अताशा?

इतके गढूळ झाले जीवन प्रदूषणाने
लोकांस तारणारी गाथा बुडे अताशा

हुंड्या परी अताशा गेल्या जुन्या प्रथाही
दिसतात संपलेले हिरवे चुडे अताशा

-स्वानंद

छोट्या बहराची गझल

टाक थोडे
हाक थोड

दाविसी का?
झाक थोडे

ताठ का तू?
वाक थोडे

लपव भांडे
ताक थोडे

नथ बुलाखी
नाक थोडे

वाट लंबी
चाक थोडे

पिंड शिवण्या
काक थोडे

आग खोटी
खाक थोडे

पोर वाया
धाक थोडे

ई-जमाना
डाक थोडे

ताक मोठे
डाक थोडे

-स्वानंद

आभाळ लागले मिळू

आता कुठे उजाडले आभाळ लागले मिळू
सविता प्रकाश लागला या चांदण्यात विरघळू

वेडेपणा सुखावला मी पाहिले जधी तुला
तव चोरटा कटाक्ष गे मग लागला जिवा छळू

येशील भेटण्यास तू जेव्हा पुन्हा मला प्रिये
प्राणात माळ केवडा दोघे मिठीत दरवळू

ना सांगता कधी तुला ना बोलता कधी मला
माझे तुला तुझे मला मनमीत लागले कळू

नाही कुठे उणेपणा संसारवेल मोहरे
एकेक स्वप्न साजिरे साकारते हळूहळू

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

कोणीच ना पहाते...

कोणीच ना पहाते माझ्याकडे अताशा
नजरेत काय माझ्या दिसते अता निराशा ?

ढुंकून पाहण्याला नाही उसंत कोणा
जो तो पुढे निघाला बडवीत ढोलताशा

संघर्ष भावनांचा इतुका मनात होतो
गेली उडून माझ्या ओठावरील भाषा

माझे अबोलणेही भासे मला विषारी
कारण ठरे विखारी माझ्याच ते विनाशा

आनंद वा सुखांचे नसती प्रदेश ज्याला
माझा अनाम साथी असला सुना नकाशा

तू आंधळा प्रवासी तुज भूल मृगजळाची
तोडून चल पुढे तू भोगा, विलास, पाशा

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मंगलवार्ता कळेल आता

मंगलवार्ता कळेल आता
भाग्य रेशमी मिळेल आता

एकटेपणा जेथे थिजला
एकरुपता रुळेल आता

या ह्रदयीचा त्या ह्रदयीला
स्नेह आपसुक जुळेल आता

दुडुदुडु धावत अंगणातुनी
बाळमुकुंदा पळेल आता

रंगामधुनी रांगोळीच्या
हात चिमुकला मळेल आता

कल्पतरुंची बने दावण्या
वाट सुखाने वळेल आता

अमृतधारा भिजवतील मन
वषार्वच तो छळेल आता

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मी कुठे आता तिच्या दुनियेत आहे

जीव माझा जिंदगानी घेत आहे
क्षणक्षणाने मज सुळावर नेत आहे

मी भिऊनी वागतो प्रस्थापितांशी
मज पुरे लुटणे तयांचा बेत आहे

हाय फसवी क्रूर दुनिया पारध्यांची
क्लेश कानी पाखराचा येत आहे

हात देती सावराया माणसे जी
पाय त्यांचा सर्वदा गर्तेत आहे

सोय केलेली सुरेने वेदनेची
आगळी जादू तिच्या धारेत आहे

हासते ती बोलते अन लाजतेही
मी कुठे आता तिच्या दुनियेत आहे

पूर्ण गेली लाज नीती ये फकीरी
प्राण गेला फक्त उरले प्रेत आहे

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

गर्दी तुझ्या क्षणांची दाटे सुनी सुनी

मैफल तुझ्याविना रे वाटे सुनी सुनी
छेडे सतार जेव्हा बोटे सुनी सुनी

चैतन्य सर्व लोपे विरहात राजसा
बस अंतरात ज्वाला पेटे सुनी सुनी

मी ओळखून आहे ती पाउले तुझी
पण वाट अंत पाहे भेटे सुनी सुनी

विणुनी रुपेर स्वप्ने हा दिवस संपला
उरली उदास रजनी फाटे सुनी सुनी

अश्रू मला धरेना डोळ्यात रोखूनी
गर्दी तुझ्या क्षणांची दाटे सुनी सुनी

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

राधिकेची आसवे का रोधिती श्यामा कधी ?

हुंदक्यांना रोखणे जमलेच ना आम्हा कधी
ना मिळाली प्रेयसी अन आमुच्या प्रेमा कधी

मी उन्हे कुरवाळली अंगात धग ती राहिली
चिमुटभर ना सावली मग लाभली जन्मा कधी

सोडुनी ती वाट जाते कोरडा मी राहतो
धार ओली स्पर्शली ना रापल्या रोमा कधी

पूस डोळे जाण वेड्या प्रेम मागे आहुती
राधिकेची आसवे का रोधिती श्यामा कधी ?

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

मधुचंद्र

आता झाली वेळ फुलांची
नभात दाटे नीळ फुलांची

दिवस फुलांचा रात्र फुलांची
सांज खुळी वेल्हाळ फुलांची

दिठी फुलांची मिठी फुलांची
उरि हुरहुर ओढाळ फुलांची

श्वास फुलांचे भास फुलांचे
वाणीही गंधाळ फुलांची

मीहि फुलांचा तूहि फुलांची
गळ्यात विलसे ओळ फुलांची

कोठून येतो सुगंध हलके
कवितेची या नाळ फुलांची

चांदणे...

झुलते मनात माझ्या हळुवार चांदणे
अंधारल्या जिवाला आधार चांदणे

रात्री लपेटूनी तू आलीस घनतमा
गात्री तुझ्या झळाळे शृंगार चांदणे

नजरेत वीज ओली श्वासात चंद्रमा
ह्रदयात नादणारा झंकार चांदणे

प्यालो मिळून दोघे बेहोष होउनी
उदरात घे तुझ्या ते आकार चांदणे

तारा विझावल्या ये पूर्वेस लालिमा
त्या केशरात न्हाते अल्वार चांदणे

मला एकटे का गमू लागले?

इथे लोक जेव्हा जमू लागले
मला एकटे का गमू लागले ?

सुखाने जना पोरके पाडले
व्यथांशी बिलोर्या नमू लागले

किती आंधळी वाट मी पाहिली
अता मात्र डोळे दमू लागले

तुला पाहिजे ते न मी देतसे
स्वताभोवती मन रमू लागले

मुक्या पापण्या काय ओलावल्या
फिक्या आठवांचे चमू लागले

नुरे वासना कामना जीवना
दिवे अंतरीचे शमू लागले

बाजार फायद्याचा तोटे कुठे मिळावे

सर्वस्व अर्पिणारे नाते कुठे मिळावे
बाजार फायद्याचा तोटे कुठे मिळावे

चचपून पाहसी का प्रत्येक माणसाला
डोके मुळी मिळेना फेटे कुठे मिळावे

नाठाळ खेटणारे मजला इथे अघोरी
त्या हाणण्या कपाळी सोटे कुठे मिळावे

अस्फुट आठवांचा हा मोडका पसारा
अडगळित कोंबण्याला पोते कुठे मिळावे

लाचार हे शिळेचे परमेश भग्न दिसती
मग 'हाडपेर'वाले नेते कुठे मिळावे

येथे क्षणाक्षणाला होतात वाद युद्धे
जग पूर्ण जिंकणारे जेते कुठे मिळावे

माझी अगाध दु:खे ऐकून सांत्चनाला
दर्दी तुझ्याप्रमाणे कविते कुठे मिळावे

जेव्हा घरासमोरी सखिचि वरात आली

जेव्हा घरासमोरी सखिचि वरात आली
कळ प्राण घेऊ जाया माझ्या उरात आली

मउ ओठ दाबिला तू मिटले टपोर डोळे
मज उमगले क्षणि त्या ज्वानी भरात आली

स्वप्नात पाहिलेली हसरी फुले निमाली
सुकली उदास सुमने अंती करात आली

सरला प्रकाश सरला मउ लोपली नव्हाळी
काळोख जाडभरडा पसरीत रात आली

बेसूर वाटलेले आयुष्य संपताना
का ओळ शेवटाची कंठी सुरात आली

उशीर झाला....

कामे अपूर्ण सारी करण्या उशीर झाला
भवसागरी बुडालो तरण्या उशीर झाला

कंठात आर्त हाक डोळ्यात आर्जवे ही
पाषाण काळजाला झरण्या उशीर झाला

नावा उभ्या कधीच्या यात्रीक ना परंतू
वारा शिडात त्यांच्या भरण्या उशीर झाला

घरदार जिंकले मी मग जिंकले जगाला
इतुका अजिंक्य झालो हरण्या उशीर झाला

आता नकोच स्मरणे गाफील त्या क्षणांची
ज्यावेळि अंतराला स्मरण्या उशीर झाला

मी दाविले कितीही तुज प्रेम अंतरीचे
आता सखे तुला मी वरण्या उशीर झाला

ये ये उदार मरणा मी वाट रे पहातो
वाटू नये मला की मरण्या उशीर झाला