राधा

राधा भोळी कृष्णावरती भाळून गेली
भेटायाला नजरा लाखो टाळून गेली

अशा अवेळी वरमाला तिज कुठे मिळावी
दोन कळ्यांनी वरले ज्या ती माळून गेली

-स्वानंद

लेवू दे निळाई..

झेपावत्या धरेला गगना कवेत घेई
अंगांग तृप्त कर तू मज लेवू दे निळाई

आधार मीच होते दुबळ्या जगास सार्य़ा
माझ्या मनातूनी का पण शोधते निवारा
जेव्हा तुला पहाते हरपून भान जाई

देतोस रंग ओले माझ्या सुन्या मनाला
क्षितिजास रेखिसी अन सौभाग्यरूप माला
घे जिंकूनी मला तू अपुल्या गृहास नेई