एका वठलेल्या वृक्षाचे मनोगत

नका वापरु सरणासाठी मजला माझ्या मृत्युनंतर
नका करु रे पेट्या, खुर्च्या अथवा मेजासाठी वापर

अमिष दाखवू नका मला रे मृत्युनंतर मोक्षाचे
दोन शब्द घ्या ऐकून तुम्ही वठलेल्या या वृक्षाचे

सोडून जाता जीवच माझा नश्वरशा या देहाला
करुनी 'खिडकी' बसवा त्याला 'शूरविरा'च्या गेहाला

आतुर त्याची असेल गृहिणी प्रेमसुगंधा मृगनयना -
भेटीसाठी पतिराजाच्या, केव्हा तो येईल सदना?

पुनः पुन्हा येऊन खिडकीशी चाहूल त्याची घेत असे
प्रेमपाखरु अधीर झाले भेटीचे तर त्यास पिसे

कुठला येतो तिचा पति जो गेला मोठ्या युद्धाला
मनात होऊन जाणीव याची व्यथित होतसे ती अबला

खिडकीत येऊनी पहात राही पथाकडे ती कठोरश्या
वहात जाती अश्रूंमधूनी तिच्या मनीच्या आकांक्षा

विरही त्या जिवाला माझा होईल तेव्हा आधार
त्या तृप्तीने कृतार्थ होईल माझे वठले कलेवर

- स्वानंद

जाम!

करमत नाही तिज आता माझ्यावाचून थोडेही
माझेच व्यसन तिज लागे ना दारु मज सोडे ही

ती पूर्ण भिने माझ्यात मी खोलखोलसा जातो
कोणात बुडाले कोण ना सुटते मज कोडेही

ही काय तुझ्या स्पर्शाने माझ्यावर जादू केली
अपसूक सुटाया लागे अश्रूंचे गाठोडेही

देतसे उन्हा हुलकावा सर श्रावणवेडी ओली 
ते जुळवून घ्याया जाते झिडकारुन त्या तोडे ही

मी पवित्र मानत आलो कोरड्याच अस्तित्वाला
चुकवित रोज मी आलो तीर्थांचे शिंतोडेही


- स्वानंद

वाग्देवीस...

जरी आज अनावर झोप, परत ती खेप, लेखणी हाती
अन्यथा घडावे पाप, भरावे माप, सुटे सांगाती

हा कसा गडे तव हट्ट, घातला घाट, नव्या कवितेचा
किती किती जुळवले शब्द, घातले वाद, सोडवित पेचा

परि जुळून नाही येत, एकही नीट, ओळ ती साधी
कागदा लागला ढीग, शाईचे ओघ, वाचती यादी

अस्वस्थ जाहला आज, तुम्ही कविराज, उतरली बाधा
का रुसले सारे शब्द, न ये प्रतिसाद एकही साधा

पांगला अता अभिमान, उतरली शान, फुकाची माझी
किती अजून मी वैतागू, आणि तव मागू, क्षमा गे आजी?

- स्वानंद